tp w 2 i 3 instrukcje skoku, Ebooks, Informatyka, Pascal, wykłady

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Instrukcje: podstawienia, skoku, pusta,  warunkowa,  wyboru,  wywołania podprogramu. Instrukcje iteracyjne:  repeat, while, for. Zastosowanie procedur standardowych Break, Continue.

Instrukcje – służą do opisu czynności wykonywanych na danych oraz określają kolejność wykonywania instrukcji.

§         przypisania

§         skoku

§         pusta

§         wywołania procedury

§         inline

§         złożona

§         warunkowa i wyboru

§         iteracyjne

§         wiążąca

Przed każdą instrukcją może wystąpić jedna lub kilka etykiet ( identyfikator lub liczba 0...9999) z wcześniej zadeklarowanych

label alfa, beta, 10, 9999;

Instrukcja przypisania służy do przypisania zmiennej nowej wartości.

odwołanie_do_zmiennej := wyrażenie;

lub              nazwa_funkcji := wyrażenie;              (w części operacyjnej funkcji)

Wartość wyrażenia musi być zgodna w sensie przypisania z typem zmiennej.

a:=1;  i:=i+1;  tekst:=’Turbo Pascal’;  y:=sin(x);  warunek:=a=b;  tab[i]:=0;

Instrukcja skoku  goto etykieta powoduje przekazanie sterowania do instrukcji poprzedzonej etykietą (obie instrukcje muszą być w tym samym bloku, nie zaleca się skoków do wnętrza instrukcji strukturalnych).

Przykład:

              program skoki;

              label et;

              ...

              begin

              ....

              goto et;

              ...

   et:              x:=x+1;

              ...

              end.

Instrukcja pusta nie wymaga użycia żadnego symbolu. Stosowana jest w tych kontekstach gdzie wymagana jest instrukcja, a nie chcemy wykonywać żadnych czynności.

              nazwa_procedury(lista parametrów aktualnych);

Instrukcja inline służy do dołączenia podprogramów napisanych w kodzie maszynowym lub asemblerze.

Instrukcja złożona jest ciągiem instrukcji poprzedzonych słowem kluczowym begin i zakończonym słowem kluczowym end. Stosowana jest w miejscach gdzie składnia języka wymaga pojedynczej instrukcji. Instrukcje składowe wykonywane są sekwencyjnie.

              begin

                instr_1;

                instr_2;

                .....

                instr_n;

              end

              if  W  then instrukcja1

                      else instrukcja2;

lub       if W  then instrukcja;

Instrukcje if mogą być zagnieżdżone tzn. po słowach then lub else występuje znowu instrukcja if. Zasada: każda jednostka else przyporządkowana jest najbliższej poprzedzającej ją jednostce then dla której nie wystąpiła jeszcze jednostka else.

              case wyrażenie of

                 sekwencja instrukcji wyboru;

                [else instrukcja]

              end;

Obliczana jest wartość wyrażenia typu porządkowego, po czym w sekwencji instrukcji wyboru jest wyszukiwana pierwsza instrukcja o stałej wyboru równej wartości selektora.

Przykład:

var miesiac:1..12;

      dni:1..31;

case miesiac of

   1, 3, 5, 7, 8, 10, 12: dni:=31;

   2: dni:=28;

   4, 6, 9, 11: dni:= 30;

else dni:=0;

end;

Stała wyboru może być zakresem np. 1..6.

Przykład: Pole figury wybieranej z menu.

Instrukcja wyboru CASE podobnie jak instrukcja warunkowa pozwala na warunkowe wykonanie części programu.

Składnia:

CASE wyrażenie OF

  wartość1 : instrukcja1;

  wartość2 : instrukcja2;

  wartość3 : instrukcja3;

  ....

ELSE

  ....

END;

W instrukcja CASE w zależności od wartości wyrażenia „wyrażenie” zostaje wykonana:

   instrukcja1  jeśli wartość wynosi  wartość1

   instrukcja2  jeśli wartość wynosi  wartość2

  itd.

Jeżeli wyrażenie nie jest równe żadnej z wyliczonych wartości wykonywane są instrukcje zawarte pomiędzy ELSE ...END.

Element ELSE...END może być pominięty (z wyjątkiem słowa END);

Wyrażenie  musi dawać wartość typu porządkowego.

Wartości nie mogą być zmiennymi. Można je zdefiniować w postaci jednej liczby (wartości), ciągu wartości oddzielonego przecinkami lub zakresu w postaci Wartość_Poczatkowa..Wartość_Końcowa. Dopuszczalne jest stosowanie połączenia w wyliczaniu pojedynczych wartości i zakresów.

Przykład:

VAR   b : BOOLEAN;

BEGIN

...

  CASE  b  OF

    TRUE: Write(‘Tak’);

    FALSE: Write(‘Nie’)

  END;

  ...

VAR

  z : CHAR;

BEGIN

  ...

  CASE  z  OF

    ’a’..’z’: Write(‘Mała litera’);

    ’A’..’Z’: Write(‘Duża litera’);

    ’0’..’9’: Write(‘Cyfra’);

    ’,’ , ’?’ , ’.’ , ’!’ : Write(‘Znak przestankowy’)

  ELSE

    Write(‘Inny znak’);

  END;

  ...

Instrukcja CASE często znajduje zastosowanie razem z typem wyliczeniowym - np. do wypisywania na ekran wartości tego typu.

while wyrażenie do instrukcja;

- czytanie z pliku

- NWD metodą prostą i Euklidesa

repeat instrukcja until warunek;

- wczytywanie poprawnych danych

- wczytywanie danych do znacznika końca

- obliczanie szeregów potęgowych

- pierwiastek metodą Herona

for  zmienna:=wyrażenie_1 to wyrażenie_2 do instrukcja;

lub

for  zmienna:=wyrażenie_1downto wyrażenie_2 do instrukcja;

- obliczanie potęg dwójki

- wartość maksymalna z N liczb

- kwadrat i sześcian N kolejnych liczb

- wyprowadzanie znaków i ich kodów

  z wykorzystaniem zmiennej licznikowej

  typu char i int

- tablicowanie funkcji

Instrukcja continue i break

{ Program oblicza największy wspólny podzielnik dwóch liczb całkowitych }

program NWD;                                          {algorytm Euklidesa}

   var X,Y:integer;

   begin

     Write('Pierwsza liczba:'); Readln(X);

     Write('Druga liczba   :'); Readln(Y);

     while X<>Y do

       if X>Y then X:=X-Y else Y:=Y-X;

     Writeln('NWD=',X)

   end.

{ Program rozkłada liczbę całkowitą na czynniki pierwsze np.  12 = 1*2*2*3 }

program czynniki_pierwsze;

var i,n:longint;

begin

write('podaj liczbe calkowita : ');

readln(i);

write(i, ' =1');

n:=2;

repeat

  if i mod n=0  then

   begin

     write('*',n);

     i:=i div n;

   end

  else n:=n+1;

until n>i;

readln;

end.

{ Program podaje wszystkie podzielniki zadanej liczby całkowitej }

program wszystkie_podzielniki;

uses crt;

var a,b:integer;

begin

clrscr;