szok po przybyciu bogów, eBooks, pobierz pdf

— Heinrich Gerhard Franz; 25, 26 — G. Mossay/SOFAM, IPC, Bruxelles
Źródla ilustracji czarno-bialych: s. 32 — Frank Hurley; s. 51 — arch. Ulricha
Dopatki, Zurich; s. 124 — Ralf Lange, Zuchwil;
Pozostałe zdjęcia i ilustracje pochodzą z archiwum Autora

Wstęp

ISBN 83-86096-02-0

Skład: Wydawnictwo Prokop

Komputerowe przetworzenie i łamanie tekstu: „Iskra", Warszawa

Druk i oprawa: Lubelskie Zakłady Graficzne

Wydawnictwo Prokop, Warszawa 1994

Wydanie I, nakład I: 40 tyś. egz.

Drodzy Czytelnicy!

Lektura tej książki jest jak podróż w czasie. Jej początki sięgają 1492
roku, kiedy na horyzoncie pojawił się Krzysztof Kolumb — a prowadzi
w zamierzchłą, mglistą przeszłość, w czasy naszych najdawniejszych
przodków. Docieramy do epoki, w której z nieba zstępowali "bogowie"
i nauczali. Kim byli ci nauczyciele? Skąd przybyli? Opuścili nas na
zawsze, czy może ich potomkowie wrócą w dzisiejszych czasach?

Czy człowiek współczesny znów stanął wobec tajemnic znanych ze
starych przekazów? Jak zachować się wobec fenomenów UFO i istot
z Kosmosu? Czy wśród planetoid — gdzieś między Marsem a Jowiszem
— przemyka wielki międzygwiezdny statek kosmiczny? Czy ludzie są
ślepi? Czy nie chcemy widzieć, co dzieje się wokół nas?

Moja podróż w czasie, prowadząca w rejony tajemniczych spotkań,
nie byłaby możliwa bez pomocy pana Ulricha Dopatki. Pan Dopatka
był wieloletnim wicedyrektorem Biblioteki Uniwersyteckiej Zii-
rich-Irchel. Ma nos badacza — a do tego cechuje go mrówcza
pracowitość, niezbędna przy wyszukiwaniu niezliczonych źródeł pisa-
nych oraz ikonograficznych, które dzięki niemu mogłem wykorzystać
w tej książce. Serdecznie mu za to dziękuję.

A państwu, Drodzy Czytelnicy, życzę emocjonującej podróży w prze-
szłość, w teraźniejszość i w przyszłość.

Wasz

Erich von Daniken

CH-4532 Feldbrunnen
14 kwietnia 1992

I. Ludzcy bogowie

Zabawne w historii jest to,
że się zdarzyła.

Peter Bamm (1879-1975)

„Ujrzeliśmy dwie czy trzy osady, lud tubylczy coś do nas wołał,
dziękując Bogu. Paru tubylców przyniosło wodę, inni jedzenie. [...]
Zrozumieliśmy, że pytają, czy przybywamy z nieba." [1]

Tymi słowami syn Krzysztofa Kolumba uwiecznił pierwsze spotkanie
swojego słynnego ojca z „dzikusami". 12 października 1492 roku, po
trwającej 33 dni podróży, Kolumb wyszedł na ląd na San Salvador,
jednej z wysp Bahama. Oszołomieni i zdumieni w najwyższym stopniu
tubylcy nie pojmowali, co się stało. Już po pierwszym zetknięciu
z białymi nadzy Indianie o skórze koloru kawy zbiegli się zewsząd na
miejsce lądowania przybyszy. Tam ujrzeli ceremonię niepojętą. Ko-
lumb, kapitanowie i oficerowie dwóch mniejszych statków flotylli,
„Pinty" i „Nini", mieli na sobie przepyszne stroje. Byli ubrani
w granatowe i ciemnoczerwone aksamitne kaftany z białymi walońskimi
kryzami, pludry, fioletowe jedwabne pończochy, szerokie pasy nabijane
srebrem — na to była narzucona pelerynka hiszpańskiej kawalerii
dworskiej. Sam Kolumb — potwierdzone — miał kapelusz z szerokim
rondem, z którego zwieszały się pozłacane ozdoby. W jednej ręce
trzymał sztylet, w drugiej — sztandar królewski. Towarzyszący mu
oficerowie zatknęli dumnie w ziemi Nowego Świata flagi z literami „F"
oraz „I" — od imion pary królewskiej — Ferdynanda i Izabeli
Hiszpańskiej. Potem ze statku wygramoliło się dwóch brodatych
mnichów w brązowych habitach, niosących krzyż, który wbili obok
chorągwi królewskich. Na koniec do grupki dołączyła część załóg
— zawadiaki w pstrokatych ubraniach. Jedni brodaci, inni ogoleni. Na

ląd wytaczały się typy z tonsurami i bez. Jedni obuci, inni boso. Paru
kompanów, pachnących raczej niemiło, miało na sobie koszule w wielką
kratę, inni świecili jasnobrązową skórą nagich torsów, jeszcze inni mimo
upału mieli na głowach żelazne hełmy. Oczywiście wszyscy wzięli na ląd
noże, sztylety, strzelby — gromada doprawdy godna respektu.

Nawiasem mówiąc dziwne, że na widok tej nieokrzesanej bandy
Indianie nie uciekli gdzie pieprz rośnie. Zwyciężyło jednak zafas-
cynowanie obcymi. Poza tym Kolumb i jego oficerowie rozdawali
dzikim wspaniałe prezenty: tanie czerwone czapeczki, bezwartościowe
szklane paciorki, liche lusterka, jakieś grzebyki i „inne przedmioty
pośledniej wartości, które oni za godne ceny najwyższej uważali" [1].
Tubylcy z szacunkiem obdarzyli te śmiecie słowem turey, co znaczy

— niebo.

Przekonujący przykład cudu, dzięki któremu Kolumb robił z Indian
idiotów, miał miejsce dwa i pół miesiąca później. 26 grudnia 1492 roku
Kolumb i jego ludzie byli bohaterami święta, celebrowanego przez
odważnego do szaleństwa wodza Guacanagari z Haiti. Na powitanie
Kolumb podarował mu koszulę, parę spodni i parę rękawiczek. „Kiedy
myślał, że tego nie widzę, gapił się z zachwytem na rękawiczki"

— zapisał Kolumb [2]. Indiański książę Guacanagari był zapewne
wówczas najszczęśliwszym dzieckiem na całym szerokim świecie, bo po
zakończeniu uroczystości marynarze zauważyli, jak paraduje po brzegu
z dumnie wypiętą piersią i błogim uśmiechem. Oczywiście ubrany
w śmieszne pludry! Nim to jednak nastąpiło, Kolumb zademonstrował
swoją „boską" władzę: „Kazałem wypalić z bombardy i ze strzelby.
Indianie padli na twarz, usłyszawszy huk wystrzałów. Upłynęła dłuższa
chwila, nim odważyli się poruszyć". [2]

Znamy opis jednej strony — Kolumba. Jak wyglądałaby po stuleciach
relacja z takiego zdarzenia, gdyby napisali ją Indianie?

Pompa i bluff

Ledwie trzydzieści lat później, w 1519 roku, niechlubny spektakl
powtórzył się, przybierając jednak tragiczny charakter. U wybrzeży
Meksyku pojawiło się 11 statków pod dowództwem Hernana Cortesa.
Miały na pokładzie 100 marynarzy i 508 żołnierzy — wśród nich 32
kuszników i 13 muszkieterów. Wiozły też 16 koni z prawdziwie
rycerskimi rzędami. Montezuma, bogaty władca dalekiej Wyżyny
Meksykańskiej, od dawna wiedział od swoich informatorów, co dzieje
się na wybrzeżu. Posłańcy, których posłał do Hiszpanów, ucałowali

Delegacja władcy Azteków wchodzi na pokład okrętu Cortesa (rys. z natury Lienzo de
Tlaxcala)

z czcią drewno statków. Przynieśli dary, w istocie przeznaczone dla boga
Quetzalcoatla: kosztowne szaty i ozdoby ze szczerego złota. „Bóg
Cortes" odwdzięczył się paciorkami, które posłańcy Montezumy uznali
za „niebiańskie kamienie szlachetne". Podobnie jak Kolumb kazał
wypalić z armaty — delegacja Indian „padła jak martwa na ziemię" [3].
Kiedy wstrząśnięci posłańcy powrócili do swojego władcy, złożono
rytualną ofiarę z jeńców — dopiero potem posłańcy mogli przekazać
swoją wstrząsającą opowieść... Montezuma słuchał zafascynowany
i „zdumiało go, gdy usłyszał o armatach, szczególnie o ich huku,
rozbijającym uszy, smrodzie prochu i ogniu wylatującym z lufy oraz
o sile kuli, rozszarpującej drzewa" [3]. Straszna zdała się Montezumie
relacja posłańców o „zbrojach, pancernych koszulkach, hełmach bojo-
wych, mieczach, kuszach, arkebuzach i lancach, przede wszystkim
wszakże o koniach i ich wielkości". „I o tym, jak jeździli na nich
Hiszpanie w zbroi, i że widać im było tylko twarz, a twarze mieli białe
a oczy szaroniebieskie, rude włosy i długie brody, i że byli też pośród
nich czarnoskórzy z kręconymi włosami" [3]. Montezuma i najwyżsi
kapłani potraktowali prezenty od Cortesa jak relikwie. Parę próbek
jedzenia położono w najważniejszej świątyni na kamieniu, na którym
wykrwawiano serca, składane na ofiarę bogom [4].

Wysłannicy indiańskiego plemienia Tlaxcalteków proszą Cortesa o pokój (rys. z natury
Lienzo de Tlaxcala)

Trochę pompy, trochę hałasu, trochę techniki niezrozumiałej dla
tubylców — i ciemne dzikusy zaczynają okazywać przybyszom najwyż-
szy szacunek. W niedalekiej Ameryce Południowej panuje wtedy Inka
Atahualpa, który wygrał właśnie decydującą bitwę przeciw przyrod-
niemu bratu Huascarowi. Teraz Atahualpa jest jedynowładcą, może
rządzić ogromnym inkaskim imperium bez opozycji politycznej. Ale
Atahualpa nie jest do końca szczęśliwy, bo informatorzy donieśli mu
o dziwnych „pływających zamkach" u wybrzeży. „Zamkami" były
hiszpańskie okręty, posuwające się od Panamy na południe.

Już dwa lata po Cortesie, 13 maja 1531 roku, Hiszpan Francisco
Pizarro wraz z niewielkim oddziałem wylądował w Tumbez, porcie na
wybrzeżach dzisiejszego Peru. Ówczesny Neil Armstrong, który zrobił
pierwszy krok wprawdzie nie na Księżycu, ale bądź co bądź był
pierwszym białym człowiekiem na kontynencie amerykańskim, na-
zywał się Pedro de Candida i był z zawodu sztukatorem. Był postaw-
nym mężczyzną. Podczas swojego historycznego występu Seńor
Pedro nosił „kolczugę sięgającą do kolan", bo obawiał się ukrytych
łuczników. W lewym ręku miał tarczę nabijaną srebrem, w pra-
wym zaś szeroki miecz. Nawet tresowany jaguar nie odważyłby się
napaść na tę świetlistą postać. Postać jakby żywcem przeniesioną
z odległego królestwa niebieskiego! Indianie byli zdumieni do tego
stopnia, że uznali senora za „Syna Słońca". Z ochotą i w pokorze
pokazywano mu świątynie i świętości - - był jak bóg przeprowa-

dzający inspekcję swojego królestwa. „Prowadzono go z jednego po-
mieszczenia do drugiego, od skarbu do skarbu, a pokazano mu nawet
mieszkanie jego brata, Inki". [5]

Przebiegły Francisco Pizarro w jednej chwili wyczuł sytuację. Wie-
dział, jak poszło jego ziomkom — Cortesowi i Kolumbowi. Tylko
szkoda, że Montezuma w Meksyku i Atahualpa w Peru nie mieli
telefonów. Ze 106 pieszymi i 62 jeźdźcami Pizarro nie miałby żadnych
szans w walce ze zdyscyplinowaną, wielką armią Inków. Ale los chciał
inaczej.

Atahualpa panował na Wyżynie Peruwiańskiej podobnie jak faraon
w Egipcie. Dla poddanych był bogiem, Synem Słońca, bezpośrednim
potomkiem „Synów Słońca". Wedle starej legendy bóg-stwórca Tiki
Wirakocza, który opuścił Ziemię przed dawnymi czasy, miał kiedyś
powrócić. Nawet ojciec Atahualpy, XI Inka Huayna Capac, przepowie-
dział, iż „Wirakoczowie" powrócą i spowodują zmierzch królestwa.
Jakby tego nie było dosyć, posągi zagadkowego Wirakoczy przed-
stawiają go pod postacią istoty z brodą [6]. Nie ma się więc co dziwić, że
obwieszonego łańcuchami mistrza sztukatorskiego Pedra de Candidę
Inkowie uznali z podziwem za posłańca „Syna Słońca", sądząc zarazem,
że jego dowódca, Francisco Pizarro, jest wyczekiwanym Wirakocza we
własnej osobie.

Ta osobliwa wiara w „bogów", których powrotu „z nieba" albo „ze
stron dalekich" oczekiwano, jest typowa dla wielu dawnych kultur.
Kiedy admirał holenderski Jakob Roggeveen w Wielką Sobotę 1722
roku odkrył Wyspę Wielkanocną, jakiś mężczyzna wypłynął mu na
spotkanie w łodzi wiosłowej trzy kilometry od brzegu. Holendrzy
podjęli samotnika, ten zaś padł z czcią na klepki pokładu. Admirał
Roggeveen okrążając wysepkę zdumiał się zapewne widząc setki
patrzących tępo w morze kamiennych olbrzymów o wielkich, lśniących
oczach i potężnych, rdzawoczerwonych kapeluszach na głowach —jak-
by czekających na czyjeś przybycie. Roggeveen nie dobił do wyspy
z obawy przed rafami, stanął u jej wybrzeży na kotwicy, a dziwnemu
wioślarzowi darował trzy sztuki odzieży. Tubylcowi pomyliły się
nogawki z rękawami. Nie wiedział, co począć z ubraniem. Gdy ma-
rynarze dali mu do rąk nóż i widelec i zrobili ruch, jakby wkładali coś
sobie do ust, wywrócił oczy i ugryzł widelec. Wyspiarzowi tak bardzo
podobało się na pokładzie, że chciał zostać wśród „bogów". Roggeveen
i jego oficerowie musieli odegrać regularną pantomimę a w końcu
przemocą pozbyć się tubylca. Niebawem zachwycony tłum wyspiarzy
zaczął szturmować statek. Myśląc że są w niebezpieczeństwie, Holend-
rzy dobyli noży. Polała się krew, padły strzały.

...

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Designed by Finerdesign.com

Darmowy hosting zapewnia PRV.PL