włoskie szpilki, E-booki, Filologia polska, Lektury

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Magdalena Tulli
Włoskie szpilki
SPIS TREŚCI
WŁOSKIE SZPILKI 7
FUSY 21
NIEZGODNOŚĆ BRZMIEŃ
BRONEK 63
KOMICZNE SYLABY 79
KLUCZ 105
UCIECZKA LISÓW 123
WŁOSKIE SZPILKI
MAGDALENA TULLI
3/301
Sytuację bez wyjścia najłatwiej sobie
wyobrazić.
Ćwiczyliśmy się w tym przez długi czas codzi-
ennie rano przy stole nakrytym kraciastą cer-
atą, nad talerzami z zupą mleczną.
Podkładaliśmy sobie zagadki wyposażone w
niebezpieczny mechanizm - jak szpiedzy
amerykańscy, podobno szkoleni do podrzu-
cania cywilom bomb w kształcie ślicznych
kolorowych długopisów. Kogo wyrzucić za
burtę, jeśli przeciążona łódź tonie na pełnym
morzu? Brata czy siostrę? Zagadki nie miały
rozwiązania, a kiedy zaczynało się przy nich
majstrować, wybuchały i bole-
śnie raniły uczucia.
Miejsce, w którym żyły nasze rodziny, było z
pozoru spokojne, lecz podminowane stra-
chem i gniewem, pełne nieokreślonej ner-
wowości, mniej lub bardziej wyczuwalnego
napięcia, które łatwo znajdowało ujście w
 4/301
scenach agresji i poniżenia. Niektórzy twier-
dzą dziś, że ich dzieciństwo było beztroskie,
lecz nawet oni, spyta-ni o te zagadki siejące
grozę i bezsilną rozpacz, jak z rękawa sypią
przykładami. Byliśmy za młodzi, żeby
wiedzieć, przez jakie zaszło-
ści cierpimy, szesnaście lat po przegranej wo-
jnie. Osiemnaście lat po Jałcie, gdzie nasz los
się rozstrzygnął, awansem, jeszcze zanim
przyszliśmy na świat. Osiemnaście lat to była
dla nas wieczność, a wieczność jest niewyo-
brażalna. Stalin już zdążył umrzeć. Ale Hitler
wciąż jeszcze trzymał się świetnie. Nasyłał na
nas Niemców, którzy rano nad talerzami
nadawali ton naszej małej frustracji za-sil-
anej frustracją głębszą i rozleglejszą,
wszechobecną jak podskórne wody, lub
raczej jak ukryte pod powierzchnią strumi-
enie żółci.
- A kto wygrał? - musiałam spytać, bo na
początku nie wiedzia-
 5/301
łam nawet tego.
-
Niemcy - oznajmił ktoś.
-
Coś ty, Niemcy przegrali - powiedział ktoś
inny, lepiej poin-formowany.
Niemcy najpierw wygrali, potem przegrali,
Rosjanie na od-wrót, przegrali najpierw, a
wygrali potem. Nasz kraj przegrał i najpierw,
i potem. Siedząc nad nieco przypaloną
mleczną zupą z ma-karonem, pełną wstręt-
nych kożuchów, musieliśmy łyknąć i to.
Nasz kraj ma to do siebie, że nigdy nie
wygrywa, czuliśmy to jakoś przez skórę. Nig-
dy nie wygrywa, a jednak mieliśmy kochać go
nad życie, tego się po nas spodziewano,
odmowa nie wchodziła w grę.
  [ Pobierz całość w formacie PDF ]