wigilijne-psy full version, ebooki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
S
ERCE KOLEI
Wtedy zobaczył u wylotu wagonowego przedsionka znikającą
postać nagiego olbrzyma; ciało jego, zasmolone sadzą, zlane
brudnym od węgla potem, wydzielało duszny odór: był w nim
zapach włoskiego kopru, swąd dymu i woń mazi.
Stefan Grabiński,
Smoluch
I
Kibel wyrusza ze stacji Kraków Główny. Jest grudzień, czarny
i śnieżny, gołębie przypominają duchy. Ludzie o czerwonych no-
sach i zimnych oczach, otuleni w płaszcze, wytaczają się z meta-
lowego brzucha budynku dworcowego. Kibel piszczy na pożegna-
nie, spręża swoje ciało wiernej maszyny, pociętej i poranionej,
pełnej plwocin, zrodzonej w czarnym śnie lat sześćdziesiątych. Świa-
tła na moment nabierają mocy, jakby żyły, a kierpoć daje ręką
znak do odjazdu i kibel rusza, gołębie zrywają się do lotu, mkną
pod sufitem peronu. Tuf tuf, tuf tuf...
Nie ma jeszcze szóstej, a na dworze już jest ciemno i kibel roz-
świetla sobie drogę przez grudniowy brud. Mijamy kamienice,
5
W
IGILIJNE PSY
podobne teraz do samego kibla — długie, niekształtne, czekające
swojego dnia. Gołębi już nie ma, tylko śnieg wściekle tłucze o okna.
Kibel zaprzyjaźnił się z mrozem. Jutro będzie lepiej, jutro mamy
Gwiazdkę i kibel odpocznie na bocznicy. Żadnych wymiocin
obok ubikacji, żadnych piw rozlanych między fotelami, żadnych
noży tnących do kości czerwoną tapicerkę. Maszynista kibla myśli
właśnie o Świętach.
Maszynista ma czterdzieści osiem lat i na imię Józef. Kiedyś
lubił to swoje imię, kojarzyło się z Biblią, z dojrzałą mądrością, ale
potem Staszek Miętus, ten kutas bez szkoły, nazwał imieniem Jó-
zef swojego kundla, a że Miętus nie pracował, miał całe dnie, by
łazić z czworonogiem samopas i ryczeć zdartym od jabcoków gło-
sem: „Józef! Józef! Do nogi!”. No i jutro, w samą Wigilię też wyj-
dzie, też otworzy mordę, a maszynista będzie siedział w domu,
sam, jak pedał na dworcu, walił wódkę, słuchał, liczył lata i użalał
się nad sobą. Maszynista pilnuje kursu, jedzie wolniej niż zwykle
i myśli, że zamiast wracać do domu, mógłby zaszyć się w trze-
wiach kibla i pić w spokoju. Na bocznicy nigdy nie ma Świąt.
Obok maszynisty przysiada na chwilę kierpoć, który cieszy się
na Święta. Jest dumny, bo wszystko, co ma, osiągnął ciężką pracą.
Zamyka dłonie na deklach w teczce. Teczka jest z najlepszej skóry.
Kiedy inni zapisywali się do partii, on tyrał na kolei. Kiedy wiara
synchronicznie ciskała legitymacje, tyrał na kolei. A gdy trzeba
było całować księdza, został już kierpociem i wiedział, że wyżej
nie podskoczy, ale też nie spadnie. Kolej jest jak Tatry, jak krzyż
na Giewoncie, przedwieczna i niezmienna. Będzie jeździć nawet,
kiedy zabraknie pasażerów, przeżyje swojego kierpocia. Kibel bę-
dzie dudnił i tłukł się po torach, być może pusty, na pewno znisz-
czony. Ale będzie. Kierpoć zastanawia się nad tym wszystkim. Za-
nurza ręce w wieczności i wieczność śpiewa. Tuf tuf, tuf tuf...
6
S
ERCE KOLEI
Kanar patrzy na kierpocia. Splata dłonie na zmiętej cegle, zagi-
na rogi kartek. Wolno wyjmuje papierosa, ułamuje filtr. Zaciąga się
i odchyla głowę, na karku tworzą się grube fałdy. Wydmuchuje
powietrze nosem. Kibel toczy się przez Kraków. Tuf tuf, tuf tuf...
Kibel jest prawie pusty. Kto może, siedzi w domu, inni wybie-
rają szybsze połączenia. Dwa pierwsze przedziały są wolne, w trze-
cim siedzi trzech pijaków, schylonych nad butelką. Jeden nic so-
bie nie robi z zakazu palenia — między kciukiem a środkowym
palcem trzyma zmiętego sporta. Brakuje mu palca wskazującego.
Zabrał go na pamiątkę tartak. Mężczyźni piją w milczeniu, tylko
ten bez palca zbiera się, żeby coś powiedzieć (tuf tuf, tuf tuf), roz-
chyla usta, w kąciku pojawia się bąbelek śliny; kiedy pęka, grdyka
pijaka zaczyna chodzić pionowo i nagle nieruchomieje.
— Jutro Święta — mówi, a my jedziemy dalej.
Przedział czwarty. Tu zgromadzili się ludzie. Siedzą razem,
choć inne przedziały są wolne. Tyle się mówi o tragediach w po-
ciągach. Wszyscy siedzą na pociętych, popisanych, czerwonych
fotelach. Najbliżej drzwi rozłożył się Bielak, szesnastoletni meta-
lowiec o prawie białych włosach. Pucułowata twarz kontrastuje
z chudymi ramionami. Dżinsy opinają się na kolanach. Zapadniętą
klatkę zakrywa bluza z rysunkiem kobiety ubranej tylko w penta-
gram. Przed zimnem chroni go skórzana kurtka, którą nosi nieza-
leżnie od pogody, pełna wpinek i naszywek. Na szyi ma rzemyk,
a na rzemyku odwrócony krzyżyk, zawsze go zdejmuje, nim wej-
dzie do domu. Słucha muzyki i czyta książkę. Co chwilę zamyka
oczy, drzemie przez moment, by wrócić do Tolkiena. Czytał go
wielokrotnie, niektóre strony zna na pamięć, a w domu na półce
ma wszystkie trzy tłumaczenia. Nienawidzi pociągów, to czysta
strata czasu. Nie lubi też ludzi. Ale teraz, z nimi, jest lepiej. Tylko
ten stukot, słychać go nawet przy zamkniętych oknach. Zabija
muzykę.
7
S
ERCE KOLEI
Wtedy zobaczył u wylotu wagonowego przedsionka znikającą
postać nagiego olbrzyma; ciało jego, zasmolone sadzą, zlane
brudnym od węgla potem, wydzielało duszny odór: był w nim
zapach włoskiego kopru, swąd dymu i woń mazi.
Stefan Grabiński,
Smoluch
I
Kibel wyrusza ze stacji Kraków Główny. Jest grudzień, czarny
i śnieżny, gołębie przypominają duchy. Ludzie o czerwonych no-
sach i zimnych oczach, otuleni w płaszcze, wytaczają się z meta-
lowego brzucha budynku dworcowego. Kibel piszczy na pożegna-
nie, spręża swoje ciało wiernej maszyny, pociętej i poranionej,
pełnej plwocin, zrodzonej w czarnym śnie lat sześćdziesiątych. Świa-
tła na moment nabierają mocy, jakby żyły, a kierpoć daje ręką
znak do odjazdu i kibel rusza, gołębie zrywają się do lotu, mkną
pod sufitem peronu. Tuf tuf, tuf tuf...
Nie ma jeszcze szóstej, a na dworze już jest ciemno i kibel roz-
świetla sobie drogę przez grudniowy brud. Mijamy kamienice,
5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]