swieta-hildegarda-z-bingen-angelo-amato, ebook, kawałek, Święta Hildegarda z Bingen, Angelo Amato

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Niniejsza
darmowa publikacja
zawiera jedynie fragment
pełnej wersji całej publikacji.
Aby przeczytaæ ten tytuł w pełnej wersji
.
Niniejsza publikacja mo¿e byæ kopiowana, oraz dowolnie
rozprowadzana tylko i wył¹cznie w formie dostarczonej przez
NetPress Digital Sp. z o.o., operatora
. Zabronione s¹
jakiekolwiek zmiany w zawartoœci publikacji bez pisemnej zgody
NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania siê jej
od-sprzeda¿y, zgodnie z
.
Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie
internetowym
Rozdział 1
KANONIZACJA RÓWNOWAŻNA
1. 10 maja 2012 roku Ojciec Święty Benedykt XVI „rozszerzył na Kościół powszechny kult
liturgiczny Hildegardy z Bingen, mniszki z zakonu św. Benedykta, urodzonej w Bermersheim
(Niemcy) w 1098 roku i zmarłej w Rupertsbergu (Niemcy) 17 września 1179 roku, wpisując ją do
katalogu świętych”. Ta skąpa notatka pojawiła się na łamach „L’Osservatore Romano” 11 maja 2012
roku.
Można by postawić pytanie: czy Hildegarda z Bingen nie była uznana za świętą już wcześniej?
Błogosławiony Jan Paweł II w 1979 roku powiedział: „Światło swojego ludu i swego wieku,
św. Hildegarda z Bingen
,
jaśnieje jeszcze większym blaskiem w tych dniach, gdy obchodzi się
osiemsetną rocznicę jej odejścia z tego świata, którego niegodziwość i grzechy były jej obce, a który,
przynaglana miłością Chrystusa, ubogaciła niezliczonymi darami, by żyć na wieki w obecności
Boga”
1
.
We wrześniu 2010 roku Benedykt XVI poświęcił jej dwie katechezy: „Także w okresie historii,
który zwykliśmy nazywać średniowieczem, przykuwają naszą uwagę rozmaite postacie kobiet
wyróżniających się świętością życia i bogactwem nauczania. Chciałbym dziś przybliżyć wam jedną
z nich: św. Hildegardę z Bingen, która żyła w Niemczech w XII wieku”
2
.
Kim była Hildegarda z Bingen i dlaczego tak późno nastąpiło oficjalne orzeczenie jej świętości?
2. Przypadek „świętej” Hildegardy z Bingen jest niezwykły przynajmniej z dwóch powodów.
Pierwszy z nich dotyczy szczególnego momentu historycznego (obejmującego lata od 1170/1171 do
1234), w którym nie dokonało się jeszcze definitywne przejście od kanonizacji przeprowadzanej przez
biskupów do kanonizacji leżącej wyłącznie w gestii papieża. Kroki podjęte natychmiast po śmierci
ksieni znad Renu w celu jej kanonizowania odzwierciedlają przejściowy klimat, w którym nie
określono jeszcze kanonicznych procedur w tej kwestii.
Drugim powodem jest głęboko zakorzenione i powszechne przekonanie o świętości Hildegardy
z Bingen. Istniało ono już po jej śmierci, a więc u schyłku XII wieku i w pierwszych dziesięcioleciach
następnego stulecia, i trwa nieprzerwanie aż po dzień dzisiejszy, świadcząc niejako o kanonizacji
mistyczki znad Renu, mimo iż według prawa nigdy nie ogłoszono jej świętą.
Źródła biograficzne, zarówno te współczesne Hildegardzie, jak i pochodzące z czasów
późniejszych, określają ją otwarcie jako
sancta
lub
beata
3
. Sława jej świętości została dodatkowo
wzmocniona poprzez cześć, jaką oddawano jej grobowi i relikwiom, oraz kult liturgiczny, którym ją
otaczano za przyzwoleniem władz kościelnych nie tylko w Moguncji, ale stopniowo także w Trewirze,
Spirze, Limburgu oraz w całym zakonie benedyktyńskim. Na skutek tego aż po dzień dzisiejszy
odnajdujemy jej imię zarówno w martyrologiach lokalnych, jak i kościelnych. Za każdym razem jest
ono opatrzone epitetem „święta”. Ponadto, prócz trzech papieży, którzy w sposób zdecydowany
pragnęli doprowadzić do kanonizacji Hildegardy z Bingen – a byli to: Grzegorz IX, Innocenty IV
i Jan XXII – nie brakuje innych używających w stosunku do niej określenia „święta”, jak
Klemens XIII, Pius XII i Benedykt XVI oraz – jak już się przekonaliśmy – Jan Paweł II
i Benedykt XVI. To szeroko rozpowszechnione przekonanie sprawia, że niekonieczne, jeśli nie
całkowicie zbędne lub już dokonane staje się zastosowanie określonych procedur wobec Hildegardy
z Bingen, która w powszechnej świadomości jest już kanonizowana.
3. Benedykt XVI, świadomy istniejącej od niepamiętnych czasów trwałej i solidnie ugruntowanej
fama sanctitatis et miraculorum
4
,
uciekł się do kanonizacji równoważnej, zgodnie z prawodawstwem
wprowadzonym przez Urbana VIII (1623-1644), następnie ostatecznie sformułowanym przez Prospero
Lambertiniego, późniejszego Benedykta XIV (1740-1758)
5
.
Z kanonizacją równoważną mamy do czynienia, gdy „papież ogłasza, że jakiemuś słudze Bożemu
– który od dawna otaczany jest kultem, o którego heroicznych cnotach lub męczeństwie oraz cudach
jednogłośnie zaświadczają wiarygodni historycy i który wciąż cieszy się sławą ze względu na cuda
dokonane za jego wstawiennictwem – należy oddawać cześć w całym Kościele, określonego dnia
odmawiając oficjum i sprawując Mszę Świętą, mimo iż oficjalnie nie wydano ostatecznego wyroku,
nie wszczęto żadnego procesu sądowego ani nie dokonano zwykłych obrzędów”
6
.
Kanonizacja równoważna Hildegardy z Bingen –
nulla accedente formali sententia definitiva,
nullis praemissis iudicialibus processibus, nullisque consuetis caeremoniis adhibitis
7
– dokonana
została 10 maja 2012 roku. Kroków podjęto w odpowiedzi na liczne prośby kierowane do Ojca
Świętego przez duszpasterzy i wiernych pragnących, by ksieni znad Renu została oficjalnie
kanonizowana.
Przypadek ten nie należy do rzadkości. Przykłady kanonizacji równoważnej podaje Prospero
Lambertini w rozdziale XLI księgi I swego
opus magnum
. Wymienia on św. Romualda, Norberta,
Bruna, Piotra Nolasco, Rajmunda Nonnato, Jana Marię de Matha, Feliksa Walezego, królową
Małgorzatę Szkocką, króla Stefana Węgierskiego, księcia Czech Wacława I, Grzegorza VII oraz
Gertrudę Wielką.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]