tydzien w kornwalii harlequin demo, ebook, kawałek, Tydzień w Kornwalii, Lee Wilkinson

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Niniejsza
darmowa publikacja
zawiera jedynie fragment
pełnej wersji całej publikacji.
Aby przeczytaæ ten tytuł w pełnej wersji
.
Niniejsza publikacja mo¿e byæ kopiowana, oraz dowolnie
rozprowadzana tylko i wył¹cznie w formie dostarczonej przez
NetPress Digital Sp. z o.o., operatora
. Zabronione s¹
jakiekolwiek zmiany w zawartoœci publikacji bez pisemnej zgody
NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania siê jej
od-sprzeda¿y, zgodnie z
.
Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie
internetowym
Lee Wilkinson
Tydzień w Kornwalii
Tłumaczenie:
Monika Łesyszak
ROZDZIAŁ PIERWSZY
Wnętrze dwunastowiecznego kościółka wypełniał zapach lilii i róż i dźwięki
marsza Mendelssohna. Gdy wiatr za oknami poruszał konarami drzew, promienie
słońca wpadające przez witraże tworzyły na kamiennej posadzce i oparciach ław
barwną mozaikę, ruchomą niczym obrazki w kalejdoskopie. Caris szła powoli jak
we śnie, wsparta na ramieniu wuja Davida. Ojciec, wciąż zagniewany, odmówił
poprowadzenia jej do ołtarza. Jakiś mężczyzna, chyba drużba, czekał przy
schodach do prezbiterium. Stał odwrócony tyłem do niej, więc nie widziała jego
twarzy. Ani śladu pana młodego.
Po obu stronach nawy goście weselni zwracali ku niej głowy i uśmiechali się, gdy
kroczyła przed siebie w białej sukni i tiulowym welonie, na które nie zasłużyła.
Usiłowała przywołać na twarz uśmiech, ale nie zdołała. Rysy jej zesztywniały
niczym woskowa maska. Po dotarciu do schodów uświadomiła sobie, że
narzeczony do niej dołączył, ale nie spojrzała na niego. Sędziwy ksiądz podszedł,
żeby powitać zgromadzonych słowami:
– Moi drodzy, zebraliśmy się tu po to…
Podczas uroczystej ceremonii Caris patrzyła przed siebie i zadawała sobie
pytanie, co tu w ogóle robi. Gdy przyszło do składania małżeńskiej przysięgi, nie
zwróciła głowy ku panu młodemu. Ujął ją za ramię i odwrócił ku sobie. Zielone
oczy patrzyły zimno, rozkazująco. Jak zwykle lekko pochylił głowę, szepcząc:
– Wypowiedz to wreszcie.
Lecz Caris nie mogła. Nie mogła wyjść za Zandera. Rzuciła bukiet
z bladoróżowych różyczek, podciągnęła suknię i ze łzami w oczach umknęła
środkiem nawy na oczach osłupiałych gości. Słyszała, jak woła za nią:
– Nie odchodź, Caris!
Ale musiała odejść. Choć kochała go całym sercem, nie mogła zostać żoną
mężczyzny, który podejrzewał, że wciągnęła go w pułapkę. Szlochając, dopadła do
mrocznej kruchty i pchnęła ciężkie drzwi świątyni. Na dworze oślepił ją jaskrawy
blask słońca przeświecający przez cienki muślin welonu. Ponieważ brakowało jej
tchu, już miała zerwać go z głowy, ale wtedy obudziła się we własnym łóżku.
Za oknem padał deszcz w chmurny poranek późnowiosennego dnia. Strach
jednak nieprędko minął. Dopiero po dłuższej chwili uspokoił ją znajomy widok
pastelowych ścian i wesołych zasłonek w kwiatki w jej własnym pokoju. Za oknem
trzasnęły drzwi auta. Billy Leyton odpalił motocykl, gdzieś w sąsiedztwie
zaszczekał pies. W tym momencie dzwonek budzika oznajmił, że minęła siódma
trzydzieści. Caris wyłączyła go, potarła mokry od łez policzek i powiedziała głośno
do siebie:
– To tylko sen.
Lecz jego treść wstrząsnęła nią do głębi. Odkąd przed trzema laty przybyła do
Anglii, odpędzała każdą myśl o Zanderze. Przez ostatnie pół roku nabrała nadziei,
że zdoła wyrzucić go z serca i z pamięci. Mimo recesji na rynku jej agencja
nieruchomości świetnie prosperowała. Pochłonięta pracą, czasami przez całe dnie
nie poświęciła mu ani jednej myśli, nie widziała oczami wyobraźni jego twarzy.
W rezultacie zdołała osiągnąć coś w rodzaju niestabilnej równowagi i spojrzeć
obiektywnie na ich związek. Choć zakończył się łzami i zaowocował bólem serca,
dobrze, że choć przez chwilę zaznała szczęścia, jakiego istnienia nawet nie
podejrzewała. Powtarzała sobie w kółko, że lepiej przeżyć i utracić miłość niż
w ogóle nie kochać.
Ledwie zaczęła gratulować sobie odzyskania równowagi, wytrącił ją z niej
dzisiejszy sen. Znów widziała przed sobą przystojną twarz Zandera o mocno
zarysowanych kościach policzkowych. Znowu dopadło ją poczucie osamotnienia,
powróciło rozgoryczenie i żal. Ale nie pozwoli sobie więcej na załamanie. Zdążyła
wyrosnąć z naiwnej gąski na samodzielną i niezależną kobietę sukcesu. Nawet
jeśli tylko udawała pewną siebie, nikt poza nią o tym nie wiedział.
Nieco pocieszona perspektywą stabilnej, spokojnej egzystencji, poszła do
łazienki, by wziąć prysznic i umyć zęby. Upięła długie ciemne włosy w ciasny
węzeł, a w uszy włożyła maleńkie kolczyki. W lekkim, oficjalnym kostiumiku,
dyskretnie umalowana, poszła do kuchni, zrobić sobie śniadanie.
Mimo soboty i brzydkiej pogody czekało ją mnóstwo pracy. Po mokrej, zimnej
wiośnie i tygodniowych opadach wszyscy liczyli na rozpogodzenie, ale
meteorolodzy wciąż zapowiadali ulewy i burze. Lecz zlecenia czekały. Agencja
Carlton Lees, która obecnie do niej należała, mimo kryzysu nie narzekała na brak
klientów. Po śmierci cioci Caris doszła do wniosku, że nie da rady prowadzić jej
sama. Zatrudniła jako sekretarkę miejscową dziewczynę, wesołą osiemnastolatkę
Julie Dawson. Julie z powodzeniem zastępowała ją w biurze, kiedy wyjeżdżała do
klientów. Dojrzała i odpowiedzialna ponad wiek, dokładała wszelkich starań, by
udowodnić swoją przydatność. Jeśli zachodziła potrzeba, przychodziła wcześniej
i bez szemrania zostawała do późna.
Nieruchomości wokół spokojnego miasteczka Spitewinter stopniowo znajdowały
nabywców dzięki temu, że jedyny konkurent w mieście zwinął interes. W dodatku
[ Pobierz całość w formacie PDF ]