w poszukiwaniu światła pełna wersja, ebooki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
6 Robieniezdjęćnocą
97
Miasta nocą
99
Nocny krajobraz
104
7 Zima
107
Na przedgórzu Alp
108
Nieopodal Irschenberg
113
Pomiędzy Murnau a Kochel
116
Nowa scena
119
W grupie
124
8 Mgła
129
Ukrywanie i ujawnianie rzeczywistości
130
Czerwona mgła
134
Delikatne barwy podczas mgły
135
Krajobrazy monochromatyczne
138
Niezwykły poranek na przedgórzu Alp
140
9 Pogodaijejprzejawy
149
Fotografowanie podczas burzy
150
Zjawiska pogodowe
161
10 Fotograiaczarno‑biała
175
Czerń i biel, czyli abstrakcja
176
Czarno‑białe krajobrazy
177
Ograniczenie do tego, co najważniejsze
182
Eksperymenty w czerni i bieli
189
Atrakcyjne szarości
191
11 Odrobinatechniki
193
Stosowanie iltra połówkowego szarego
194
Praca na warstwach Photoshopa
195
HDRI — poszerzanie zakresu dynamiki
204
wiatło poranka
Ambitny fotoamator, który chciałby malować światłem obrazy natury, po-
winien wstawać z łóżka skoro świt. Światło jest bowiem najpiękniejsze tuż
przed wschodem słońca. Nie jest już wtedy bardzo ciemno i dominują ciepłe
odcienie kolorystyczne. Czas przed wschodem słońca nazywany jest także
„niebieską godziną”.
Fotografowanie o poranku wymaga jednak największego poświęce-
nia. Wczesne wstawanie, często po krótkiej nocy, nie jest rzeczą łatwą. Dla
fotografa oznacza to wędrówkę w ciemności bez pewności, czy trud i jazda
w dane miejsce okażą się warte zachodu i przyniosą owoc w postaci udanego
zdjęcia.
Aby możliwie najbardziej zredukować liczbę nieudanych wypraw, na-
leży obserwować pogodę oraz być wyczulonym na jej zmiany. Pomocne będą
w tym prognozy podawane w radiu i telewizji. Lokalna prognoza pogody
z reguły okazuje się bardziej trafna niż prognoza dla całego kraju.
Szczególnie piękne i intensywne barwy można dostrzec przede wszyst-
kim przy ustępującej lub nadchodzącej niepogodzie. W dni pogodne o wiele
rzadziej można spotkać intensywne pod względem kolorystycznym wschody
i zachody słońca. Rozpromienione słońce oraz błękitne niebo bez choćby po-
jedynczej chmurki przez cały dzień, a niekiedy nawet przez kilka dni z rzędu,
nie są zapowiedzią udanych zdjęć. Przeciwnie — kolory i nastroje w te dni są
zazwyczaj monotonne i nużące.
Światło i kolory są o wiele bardziej interesujące, jeśli na niebie obecne są
chmury, a nisko zawieszone słońce zanurza je w odcieniach czerwieni i i oletu.
Jeśli chmury te układają się w ciekawe struktury lub formacje, tworzące np.
diagonalę, warunki dla wykonania nastrojowego zdjęcia wschodu słońca są
optymalne.
48
W poszukiwaniu światła
„Niebieska godzina”
Niebieska godzina
to nie tyle pojęcie izyczne czy techniczne, ile raczej poety‑
ckie. Opisuje ono czas półmroku, następujący rankiem pomiędzy nocą oraz
wschodem słońca, a także podobny czas wieczorem — pomiędzy zachodem
słońca a całkowitą ciemnością nocy. W czasie trwania takiego półmroku światło
słoneczne rozpraszane jest – za sprawą efektu Rayleigha – na molekułach po‑
wietrza atmosferycznego i staje się ciemnoniebieskie. O wiele wcześniej, nim
słońce wzniesie się ponad linię horyzontu i stanie się dla nas widoczne, jego
promienie dosięgają chmur i zabarwiają je — najpierw na ioletowo, potem
coraz bardziej na czerwono i żółto.
Dla fotograii oznacza to, że zdjęcie wykonywane podczas niebieskiej go‑
dziny ma znacznie więcej odcieni czerwieni i błękitu niż fotograia zrobiona
w ciągu dnia. Ze względu na bardziej zrównoważone warunki świetlne poleca
się fotografowanie jeszcze w czasie półmroku, bowiem za sprawą światła zdjęcie
uzyskuje niezwykły charakter. Przy świetle resztkowym można zaobserwować
odpowiednie i w pełni wystarczające dla udanej fotograii struktury na po‑
lach i łąkach, w krajobrazie, a także w miastach czy na ulicach. Tak naprawdę
o
świetle resztkowym
można mówić właściwie tylko wieczorem. Rankiem mamy
do czynienia raczej ze
światłem początkowym
. Z reguły używa się jednak sfor‑
mułowania światło zastane, co oznacza to samo światło, niezależnie od pory
jego występowania.
Często można spotkać się z przekonaniem, że niebieska godzina ma miejsce
tylko wieczorem albo rano czy też że wieczorem jest ona bardziej intensywna
i wyrazista niż rankiem. To nieprawda. O niebieskiej godzinie można mówić
tylko wtedy, gdy słońce znajduje się stosunkowo nisko. Różnicę można tłuma‑
czyć ludzkim postrzeganiem. Wieczorem niebieska godzina oznacza, że po ca‑
łodziennym rozgardiaszu wreszcie nastają cisza i spokój. Przynosi ona wówczas
zapowiedź tego, że nastąpi rozluźnienie, wolna chwila, czas na to, by zająć się
czymś przyjemnym. Wieczorem ludzie stają się bardziej emocjonalni, cieplejsi,
bardziej romantyczni. Organizowane są wówczas spotkania z przyjaciółmi
i znajomymi; można też spędzić ten czas przed telewizorem przy szklaneczce
wina. Dzieci właśnie o tej porze szczególnie potrzebują ciepła i miłości oraz
pieszczot ze strony rodziców — przynajmniej dopóki są jeszcze małe.
Rankiem nastroje są odmienne. Jeśli wyruszysz na fotograiczne łowy jeszcze
przed wschodem słońca, to masz już za sobą spokój i ciszę nocy. Masz przed
sobą nowy dzień, często bardzo stresujący i nerwowy, dzień wypełniony wieloma
obowiązkami. Wcześnie rano przed wschodem słońca w otoczeniu przyrody
przebywasz przeważnie sam. Panujący spokój sprawia, że w tym krótkim czasie
masz wrażenie, iż cały świat stoi przed Tobą otworem. Nie obawiając się wścib‑
skich spojrzeń, możesz zjednoczyć się z przyrodą, nabrać sił na rozpoczynający
się dzień, zebrać się w sobie, zanim dzienny chaos ponownie da o sobie znać.
Dla wielu ludzi ciekawsze niż techniczna strona trudnej sztuki fotograii
może być towarzyszenie mi w opisanych tu wyprawach, aby przekonać się,
jakie okoliczności, przemyślenia i nastroje doprowadziły do powstania tego
czy innego zdjęcia.
Czas trwania niebieskiej godziny zależy
od stopnia szerokości geograicznej oraz
od pory roku. W tropikach wynosi on około
20 minut, w Europie Środkowej w okresie
równonocy — mniej więcej 30 minut,
w czasie przesilenia dnia z nocą — około
50 minut, zaś podczas tak zwanych białych
nocy — kilka godzin.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]